Çərkəz XÖLƏZƏKLİ

Qu­li­yev Çər­kəz Mə­həm­məd oğ­lu 1920-ci il­də Kəl­bə­cər ra­yo­nu­nun Xö­lə­zək kən­din­də ana­dan olub. İkin­ci Dün­ya mü­ha­ri­bə­si­nin ve­te­ra­nı, bi­rin­ci qrup əlil idi. 1993-cü il­də er­mə­ni­lər Kəl­bə­cəri iş­ğal edən­də doğ­ma kən­din­dən çıx­ma­yan Çər­kəz ki­şini er­mə­ni­lər­ gi­rov gö­tü­rür­lər. Hə­mişə be­linə hər­bi kə­mər qur­şa­yan ağ­saq­qa­lın kə­məri yenə də be­lin­də imiş. Er­məni qul­duru onun kə­mə­rin­dən  ya­pı­şıb de­yir ki, aç bu kə­məri ver mə­nə, sənə daha kə­mər ya­raş­mır. Çər­kəz Qu­li­yev acı-acı gü­lüm­sə­yir: -Bu kə­məri ki­şi­lər bağ­la­yır, ga­vur, sə­nin kimi tül­kü dı­ğa­lar yox,-de­yib er­mə­ni­nin si­fə­tinə tü­pü­rür…­ Say­sız-he­sab­sız qoş­ma, gə­ray­lı müəl­li­fi­nin təəs­süf ki, bu gün əli­miz­də cəmi iki şeri qalıb.