Onu Kəlbəcərdə tanımayan yox idi. Hər kəs ona uşaqların dili ilə “Rüstəm dayı” deyə, çağırardılar...
Əsgərov Rüstəm Kərim oğlu, 1937-ci ildə Kəlbəcər rayonunun Şaplar kəndində anadan olmuşdu. Kəlbəcər şəhər orta məktəbini bitirdikdən sonra, Bakıya gələrək Tibb texnikomuna daxil olub, 1963-cü ildə texnikomu bitirdikdən sonra doğma Kəlbəcərə təyinat almışdı. Əvvəlcə, şəhər Mərkəzi xəstəxanada işə başlamışdı...
1969-cu ildə Kəlbəcərdə tələbat artdığından yeni xəstəxana tikildi və xəstə uşaqlar bu yeni xəstəxanaya köçürüldü. Rüstəm Əsgərov da uşaq həkimləri ilə birlikdə uşaq xəstəxanasında işləməyə başladı. O uşaqları çox sevirdi və onları dilə tutmağı, iynə vurmağa razı salmağı və iynədən qorxmamağı öyrətməyi daha yaxşı bacarırdı. Sanki işini yaxşı bilən dahi bir pedaqoq idi. İynə vurmazdan əvvəl azyaşlı uşaqları bu prosesə psixoloji cəhətdən hazırlayardı, zaravat edə-edə, danışdırıb, güldürə-güldürə. Duzlu-məzəli nağıllar uydurardı. Uşaqların fikrini qatıb iynəni elə vurardı ki, ruhları belə inciməzdi. Hətta həkim yoldaşları belə deyərdi:-Rüstəmin əlləri qızıldır. Uşaqların damarı çox nazik olur, hətta bəzən tapmaq olmur. Amma Rüstəmin həssas barmaqları bir andaca gizlənmiş zərif damarı tapır və venaya iynəni elə ustalıqla vurur ki, həsəd aparırsan...
Uşaq xəstəxanasının baş həkimi Ələmdar Cəfərov Feldşer Rüstəmin bacarığını daima yüksək qiymətləndirirdi. Fəaliyyətinin ilk illərində tibb qardaşı işləyirdi. Tezliklə bacarığını nəzərə alıb onu baş tibb qardaşı təyin etdilər. 1974-cü ildə sosializm yarışının qalimi oldu və 25 iyun 1975-ci ildə SSRİ Ali Soveti, SSRİ Komsomol Gənclər Təşkilatı, SSRİ Nazirlər Soveti tərəfindən “1974-cü il Sosializm yarışı qalibi” döş nişanı ilə təltif edildi. Dövlət tərəfindən əməyinin qiymətləndirilməsi Rüstəm Əsgərovu daha da ruhlandırdı. O, dəfələrlə sosializm yarışının qalibi oldu...
1992-ci ilin qarlı-şaxtalı günləri Kəlbəcərin mühasirə həyatını daha da çətinləşdirmişdi. Uşaq xəstəxanasının istilik sistemi elektrikin, yanacağın çatışmamasından iflic olmuşdu. Xəstəxananın baş həkimi Ələmdar Cəfərov heç düşünmədən qəti qərar vermişdi... Yüngül xəstələri evlərinə göndərmişdi. Hər gün özü xəstələrə baş çəkəcək, vəziyyətlərini nəzarətdə saxlayacaqdı, baş feldşer Rüstəm isə evlərə gedib xəstə uşaqlara təyinatları üzrə iynələrini vurub, dərman qəbuluna nəzarət edəcəkdi...
Rüstəm Əsgərov baş həkimin qərarını alqışladı və hər gün şaxtaya məhəl qoymadan qalın qarı yara-yara evlərə yollandı...Körpə xəstələrə iynə vurmağa...Uşaqlar isə onun gəlişini intizarla gözləyirdilər...Söhbətlərini, şirin zarafatlarını eşitmək, əylənmək, xəstəliyə qalib gəlmək üçün...
Kəlbəcərin işğalından sonra Rüstəm Əsgərov Bakı şəhərində didərgin həyatını yaşamağa başladı...2002-ci ildə Kəlbəcər həsrətinə dözməyən Rüstəm Əsgərov əbədi olaraq didərgin həyatı ilə vidalaşdı. Ruhu şad olsun!
Mirvari Verdiyeva
ADPU-nun dosenti, fəlsəfə doktoru
ความคิดเห็น