Mikayılov Sabir Heydər oğlu Kəlbəcərin Dərəqışlaq kəndində anadan olub. Sənətkarlığı ilə tanınıb: Kəlbəcər təmir-tikinti idarəsində çalışıb. Torpaqlarımıza yağı diş qıcayan ilk vaxtlarda könüllü özünümüdafiə dəstəsi yaradaraq, Ermənistanla həmsərhəd olan Dikyurd yaylağında zastava komandiri olub. Ömrünün “50-ci bahar”ını səngərdə keçirib.
Şerin müxtəlif formalarında qələmini sınayır.
1998-ci ildə Həcc ziyarətindən olub.
“Gözəlliyə gül olmaqdan nə sən doydun, nə mən, dağlar” adlı ilk kitabı 2001-ci ildə çapdan çıxıb. Kəlbəcər həsrətli şair 4 oktyabr 2006-cı ildə haqqın dərgahına qovuşmuşdu.
Şeirləri ilə qısa tanışlıq: İNSAN Bənd olub varına fani dünyanın, Vurulub ətrinə, müşkünə insan. Eşqli cavan kimi könül bağlayıb Süleyman mülkünün eşqinə insan. Mala-pula şahmar kimi sarılı, Bir daşı düşəndə ona darılı, Hasarlı, qalalı, bürclü, barılı, Qonaqdı dünyada beş günə insan. Sabir indən sonra bayqu-binədi, Sovulmuş bostandı, güman günədi. Tərəqqi-tənəzzül axır fənadı, Can düşüb əcəlin püşkünə, insan!
DÜŞƏR
Leyli xanəsində qəm dustağıdır,
Məcnun səhralarda sorağa düşər.
Mən belə yanmaqda misli-səməndər,
Könlüm pərvanədir, çırağa düşər.
Ağac barı sevər, insan zəhməti,
Tənbələ yaraşar elin töhməti,
Nankor övladların olmaz qisməti-
Ata sərvətindən qırağa düşər.
Dərd üzdü canımı, yandı bədənim,
Sabirəm, olmadı könül həmdəmim.
Dünyaya sığmayan möhnətim, qəmim
Süzülüb qəlbimdən varağa düşər.
ARZU
Dərd üz versə, dilsiz daşlar dil açar,
Nə çətinmiş quş qalanda yuvasız.
Səfil, sərgərdanam, candan bezmişəm,
Obalarda dolaşıram obasız.
Fələk mənim gözlərimə yaş verib,
Kəm ömrümə boran verib, qış verib,
Elə billəm möcüzələr baş verib,
Məni burdan öz yuvama qovasız.
Sabirəm, dövranım keçəydi ələ,
Könlüm sarayına düşə vəlvələ,
Yenə dəstə-dəstə qonağım gələ,
Bulaq üstə yarpız, qıjı ovasız.
1994.
Comments