Ələmdar Cəfərov 1971-ci ildə N.Nərimanov adına Azərbaycan Tibb İnstitutunun Pediatriya fakultəsini bitirib doğma Kəlbəcərə təyinat aldı. İşə başladığı elə ilk gündən savadlı, bacarıqlı və qayğıkeş bir həkim kimi özünü tanıtdı. 1971-ci ilin dekabr ayının 1-dən Kəlbəcər şəhərində yerləşən və 1969-cu ildən yaradılmış Kəlbəcər şəhəri Uşaq xəstəxanasına baş həkimi təyin olundu...
Kəlbəcərdə kimin uşağı xəstələnsəydi yadına düşən, kömək istədiyi, harayına çağırdığı ilk növbədə Ələmdar Cəfərov olardı. Adətən uşaqlar həkimlərdən çox qorxurlar. Uşaqları sevgi ilə dindirməyin ustası idi. Olduqca qayğıkeş münasibəti ilə körpə qəlbləri bir andaca fəth edirdi. Uşaqlarla ünsiyyət qurmağı bacaran Ələmdar həkimi xəstə uşaqlar çox sevirdilər. O işlədiyi müddətdə neçə-neçə uşaqları ölümün pəncəsindən qoparıb alaraq ailələrinə sevinc bəxş etmişdi...
Kəlbəcər mühasirə illərində olarkən, Ələmdar həkim dinclik bilmədən, təmənna güdmədən bütün çətinliklərə sinə gərərək körpələrin sağlamlığı uğrunda qəhrəmancasına mübarizə aparırdı...
1992-ci ilin qışı olduqca sərt gəlmişdi. Hər gün sərhədlərə edilən düşmən hücumları azmış kimi, bir yandan da sanki təbiət kəlbəcərlilərin qəsdinə dayanmışdı... Yaşlı nəslin nümayəndələri 1992-ci ilin qışını 1942-ci ilin qışı ilə müqayisə edirdilər, deyirdilər ki, o vaxtlar da Kəlbəcərə qış belə sərt gəlmişdi...
Ermənilər Ağdərədə xətləri kəsib Kəlbəcərə elektrikin verilməsini dayandırmışdılar. Tərtər-Ağdərə-Kəlbəcər yolu bağlanmışdı. Murov yolu müntəzəm işləmirdi... Uçaq xəstəxanasının vəziyyəti dözülməz hala gəlmişdi, yanacaq olmadığından binanın istilik sistemi iflic olmuşdu. Ələmdar həkim düşünmədən yüngül xəstələri evlərinə göndərdi, gündə bir dəfə olmaqla gedib hər birinə şəxsən baş çəkməyə başladı... Otağının birini palataya çevirib ağır xəstələri isə öz evinə köçürdü...
Ələmdar Cəfərov körpələrin sağlamlığı keşiyində qəhrəmancasına dayanıb, ölümlə əlbə-yaxa mübarizəsində inamla çarpışırdı və bu savaşda daima qələbə qazanırdı. Qələbəsinin mükafatı bir körpə təbəssümü, bir ata fərəhi, bir ana sevinci olurdu. O gecəsini gündüzünə qatıb yoruldum demədən, istirahət etmədən, ölümlə pəncələşə-pəncələşə neçə-neçə körpələri həyata qaytardı. Xilas etdiyi körpələrin təbəssümü isə onun ən böyük mükafatı, yuxusuz gecələrinin bəhrəsi oldu...
Ələmdar həkimdən:-Yaddaşınızda ən çox qalan və daima xatırladığınız elə bir xəstəniz olubmu ki, unuda bilmirsiz?- deyib, soruşanda, belə cavab verir:
-1989-cu ilin yanvar ayında ermənilər qarlı bir qış günündə göyçəliləri doğma ev-eşiyindən silah gücünə qovmuşdular... Göyçəlilər 1918-ci ildə olduğu kimi, yenə də Göyçə dağlarını aşıb Kəlbəcərə üz tutmuşdular... Göyçə dağlarında, gecə, qaranlıqda, bir metirdən də qalın qarın içində, yalquzaq canavarların əhatəsində bir körpə doğulmuşdu...Düz bir ay o körpənin həyatı uğrunda gecəli-gündüzlü don vurmuş bədənlə mübarizə aparmalı olmuşdum. Allahın yardımı ilə körpəni ölümdən xilas edə bildim. İlk dəfə gözlərini açdı və danışdıranda üzümə baxıb gülümsədi... Bax, o körpənin üzümə zillənən həyat dolu gözlərini və gülümsər çöhrəsini unuda bilmirəm...
Mirvari Verdiyeva
ADPU-nun dosenti, fəsləfə doktoru
Comments