DEYİL BÜHUDƏ GƏR YAĞSA FƏLƏKDƏN BAŞIMA DAŞLAR,
BİNASIN TİŞEYİ-AHİMLƏ VİRAN ETDİYİMDƏNDİR.
M.FÜZULİ
Əsrlərdir başımıza gətirilən bəlaların fəsadları qurtarmaq bilmir ki, bilmir. Əsas günah sahibi bizi bu bəlalara düçar edən yadelli düşmənlərin olması bəlkə də təbii qarşılanardı. Düşmən – düşməndir! Onun öz maraqları, öz çirkin niyyətləri vardır. Zaman-zaman sağdan da, soldan da bizi vurmaq üçün az qala növbəyə düzülən “qonşu” dövlətlər içərimizdəki naxələflərin, namərdlərin, satqınların bilavasitə dəstəyi ilə demək olar ki, alçaq niyyətlərinin əksəriyyətinə nail olmuşlar. Böyük ərazimiz param-parça edilmiş, yüz minlərlə soydaşlarımız qətlə yetirilmişdir. Milyon yarımdan artıq soydaşımız dədə-baba torpaqlarından didərgin salınıb “qaçqın–köçkün” damğasıyla yaşamağa məhkum edilmiş, Azərbaycanın dilbər guşələri, zəngin yeraltı və yerüstü əraziləri mənfur düşmənin tapdağı altına düşmüşdür. Adamı üzən odur ki, tarixin utanc verən dərsindən ibrət götürmürük.
Düşmənin pəncəsində ən ağır məhrumiyyətlərə, təhqirə və təhdidə məruz qalan yüzlərlə soydaşımız – ata-analarımız, qız-gəlinlərimiz, Dilqəm Əsgərov, Şahbaz Quliyev kimi cəsur igidlərimiz bizlərdən – sizlərdən kömək gözləyir. Dünya dövlətlərinin əksəriyyətinin ədalətsizliyindən, qərəzindən hər gün ölkəmiz, dövlətimiz, ayrı-ayrı vətəndaşlarımız barədə hədyanlar, böhtanlar uydurulur, alçaldıcı ifadələr işlədilir. Qürurlu xalqımızın qüruruna, şərəfinə zədə vurulur... Bəs biz neyləyirik?! Yaxşı halda “məndən ötdü, qardaşıma dəydi” – zərərli deyimini üzümüzə tutalğa edib susuruq, pis halda isə düşmən dəyirmanına su tökməklə onlara dəstək vermiş oluruq. Xarici düşmənlərimizə “gözün üstə qaşın var” – deməyərək içimizdə düşmən axtarırıq.
Kimin kimdən xoşu gəlmirsə, söz azadlığını bayraq edib “babam mənə kor deyib, gəlib-gedəni vur deyib” prinsipi ilə içimizə təfriqə toxumu səpir, biz isə cınqırımızı belə, çıxarmırıq. Lap təzə bir misal: xaricdə sığınacaq tapmış bir zatın iki gün əvvəlki cızmaqarasına rast gəldim. “Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi nazirinin avtoş atası”. Bu cür tərbiyəsiz ifadə olmaz! Mən o naziri şəxsən tanımıram. Ədalət naminə desək, mətbuatdan gördüyü işlərdən xəbərim olur. Adam – adam kimi işləyir. Lap tutaq ki, pis işləyir, sən onun fəaliyyətini tənqid elə, təkliflərini ver, hesabat tələb et, bu sənin hüququndur. Amma kim sənə haqq verib ki, 20 ilə yaxındır bədbəxt hadisə nəticəsində dünyasını dəyişmiş adam haqqında hədyan yazırsan, ruhlara belə, utanmadan-qızarmadan şər atırsan? O adamı şəxsən tanıyırdım: tərbiyəli, vicdanlı polis zabiti idi. Vəzifədə işlədiyi dövrlərdə kimsəni incitməyən, sadə, hamıya hörmətlə yanaşan, dövlətə, xalqa həqiqi mənada sədaqətlə xidmət edən peşəkar zabit Rafiq Babayev avtomobil qəzası zamanı dünyasını dəyişdi. Ailə üzvləriylə bərabər dağlara getmişdi. Sərt döngədə maşın aşmış, Rafiq müəllim dünyasını dəyişmişdi. Nə qədər belə qəzalarda insanlar həlak olub! Sırf avtomobil qəzasıydı. Faciədən şou düzəltmək əxlaqa-ərkana sığmır! Sən onun dəfninə, hüzr mərasiminə yığışan insan selini görəydin! Hamı onun xeyirxahlığından, insanpərvərliyindən necə yana-yana danışırdı! Onda indi nazir olan oğlu bəlkə də tələbə idi, nazir deyildi ki, camaat ona görə gəlsin...
Yetər bu cür liberalizm, yetər bu qədər bir-birimizə qənim kəsilmək! Bəs deyilmi? Nə vaxt ayılacağıq, nə vaxt mənfur düşmənlərimizi yerində oturdacağıq?! Azğınlaşmış düşmən daha pusquya -filana lüzum görmədən açıq-aşkar it sürüsü kimi üstümüzə cumacaq, harda fürsət düşdü, ləyaqətli, təəssübkeş soydaşlarımıza hücum edəcək, fiziki-mənəvi terrora əl atacaq, onların haqq səsini susdurmağa çalı-şacaq. Bu reallıqları görməmək korluqdur. Bu günlərdə Rusiyanın paytaxtında in-sanlığa utanc gətirən bir olay barədə geniş danışmaq istəyirəm. Bir neçə müddətdir Moskvada mərkəzi telekanallarda rus-erməni şovinist bandasıyla təkbaşına mübari-zə aparan çox savadlı, qeyrətli soydaşımız Fuad Abbasovu sanki qatı terrorçunu aparırmış kimi aparan polislərin hərəkətini görəndə Azərbaycan ərazisində – hətta Dağlıq Qarabağın inzibatı ərazisi olmayan Kəlbəcərdə ata-babalarının qəbirlərini ziyarətə gedən Dilqəm Əsgərovla Şahbaz Quliyevi xatırladım. Fuadın məntiqi çı-xışlarını, erməni gədələrini susdurduğunu həzm edə bilmədiklərindən belə repres-siv üsullara əl atırlar. Düşməni başa düşmək olar – düşməndi! Amma bu iyrənc olaya riyakarcasına dəstək olan “bizimkiləri” necə?! Bu barədə “Moderator.az” saytında münasibətimi bildirdiyimdən üzərində çox dayanmaq istəmirəm. Amma bəzi mətləbləri ictimaiyyətin nəzərinə çatdırmağı vətəndaşlıq borcum olduğundan deməliyəm.
Fuadın başına gətirilən biabırçı olayı bütün bir toplumun, Azərbaycan xalqının, deyərdim ki, lap türk dünyasının təhqiri kimi qəbul etməliyik, hər birimiz özümüzü Fuadın yerinə qoymağa güc tapmalı, soydaş həmrəyliyi göstərməliyik. Dövlət qurumlarıyla bərabər vətəndaş cəmiyyətləri də səslərini qaldırmalı, vətəndaşımızın müdafiəsini təşkil etməlidir. Rusiyada yaşayan iş adamlarımız, ziyalılarımız dərhal etiraz aksiyası keçirməli, hərəkətə keçib bu insanlığa zidd əməli pisləməli, aidiy-yəti orqanların səlahiyyət sahiblərindən ən azından, üzrxahlıq tələb etməlidirlər.
Ona görə etməlidirlər ki, digərlərinə dərs olsun. Yoxsa vallahi-billahi, bu cür biabırçı hadisələr heç birimizdən yan keçməyəcək! İki il öncə öz başıma gələn bir olayı xatırlatmaq istəyirəm. Kiyevdə keçirilən Beynəlxalq Kitab sərgisində stendi-mizə qondarma “erməni soyqırımı”nı ifşa edən kitablarımızı görən ermənilər sərgi-nin rəhbərliyindən bu kitabların yığışdırılmasını tələb etdikdən və obyektiv olaraq rədd cavabı aldıqdan sonra bir sürü erməni tələbəni üstümə göndərdilər. Dığalar-dan biri fransız tarixçisi professor Jorj de Malevilin “1915. erməni faciəsi” kitabını götürüb yerə atanda dözmədim, bayrağın taxtasını çıxarıb cumdum bunlara, it sü-rüsü kimi qaçmağa başladılar. Ukraynanın Daxili İşlər naziri erməni Avakovun pusquda duran polisləri məni də Fuad kimi qandallayıb aparmaq istədilər, amma ukraynalı dostlarımızın kəskin və qəti müdaxiləsi nəticəsində istəklərinə nail ola bilmədilər. Ciddi bir şey olmadığından bu olayı ictimailəşdirmədim. Amma indi görürəm ki, səhv etmişəm. Biz susduqca düşmən quduzlaşır! İndi Fuadın başına gətirilən bu biabırçı olaya biganə qalsaq, qarşıda daha çirkin olaylarla qarşılaşaca-ğıq. Fuad nə istəyirdi? Fuadı kim məcbur edirdi ki, xalqımıza, türk dünyasına həd-yanlar yağdıran bu it sürüsünün üzərinə getsin, təkbaşına hər verilişdə 3-5 erməni “politoloqunun”, onların muzdlu nökərləri olan veriliş aparıcılarının yalanlarına tu-tarlı faktlarla cavab verib, əksər hallarda belə demək mümkünsə, nokauta salsın?! Vicdanı! Millətsevərliyi, dövlət sevgisi! Bəs biz niyə uğrumuzda hər cür təhlükəylə üzləşən, həyatını risk altına atan soydaşımızı belə ölgün müdafiə edirik? Ümumiyyətlə, edirikmi? Hansı effektiv addımları atdıq? Mən hələlik Moskvada Fuada qarşı vuruşan soydaşlarımız barədə konkret nə isə deməyi sonrakı yazılarıma saxlayı-ram. Çünki tam dəqiqləşdirməmişəm ki, kimin günahı nə qədərdir. Amma orada “AzərRos” deyilən qurumun prezidenti sayılan Mehriban Sadıqova adlı xanımın Rusiya telekanalına – səhv etmirəmsə, “İnterpress” kanalına verdiyi müsahibənin bəzi məqamlarını tərcümə edərək sizlərlə bölüşmək istəyirəm. Doğrusu əvvəlcə inanmırdım, tanımadığım üçün elə düşündüm ki, bu xanım adını – soyadını dəyiş-miş qeyri-millətin nümayəndəsidir. Dəqiqləşdirmək üçün həmin qurumda (yəni “AzərRos”-da) təmsil olunan bir ziyalı dostuma zəng etdim. Təsdiqlədi ki, bəli, bu xanım, qurumun prezidentidir və azərbaycanlıdır. Dəhşətə gəldim. Dostum danışdı ki, toplantılarımızın birində gördük zalda bir erməni axçiyi əyləşib. Soruşduq ki, sən burada neynirsən? M.Sadıqovanın dəvət etdiyi məlum oldu. Mehriban Sadıqovadan soruşanda dedi ki, bu mənim rəfiqəmdir, özüm dəvət etmişəm... İndi haqqında danışdığım telemüsahibələrdən bəzi sitatlar: “Rusiyada yaşayan azərbaycanlılar və ermənilərə Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin dəxli yoxdur”. Bu nə rəzalətdir, nə yanaşmadır? Necə yəni? Sənin torpağını işğal edən ermənilər üçün təbiidir, heç bir əhəmiyyət kəsb edə bilməz, bəs azərbaycanlılar üçün niyə? Onlar məgər bu Vətənin çörəyi-suyu ilə böyüməyiblər? Bu zehniyyətlə hara gedirik? Bu təfəkkürlə, bu “qeyrətlə” torpaqlarımızı geri qaytaracağıq? İyirmi beş mindən artıq şəhidimizin qisasını bu düşüncəylə alacağıq? Axırımız necə olacaq? Necə olacaq axırımız? Bəlkə elə axırımız budur, xəbərimiz yoxdur!
Ardına baxın: “Rusiyada yaşayan ermənilər bizim dostlarımızdır. Onlarla bizim heç bir problemimiz olmayıb və ola da bilməz! Biz gənclərimizə izah etməliyik ki, bizim ermənilərlə ədavətimiz olmamalıdır. Ermənilər yaxşı adamdırlar, onlar ürə-yitəmiz, dürüst insanlardır. Biz Bakıda onlarsız bir gün də yaşaya bilmirdik”... Da-ha bu erməni sevdalısı “xanımın” idbar kəlmələrini oxumaq istəmirəm. Dəhşətdir! Belə çıxır ki, bu M.Sadıqova, Əmir Teymurdan, K.Marksdan, F.Engelsdən, Puş-kindən, Qriboyedovdan, Çavçavadzedən, Dümadan, Qraf de Şoyledən (fransız səy-yahı), Adam Metsdən (isveç səyyahı), Tatsitdən, Musa Xorenatsidən, akad. Marr-dan, Sədi Şirazidən, Vilsondan (ingilis səyyahı), “Qabusnamə”dən və s. savadlıdır və onlardan çox bilir? Bəli, onlardan çox bilə bilər, amma nəyi: riyakarlığı və mil-lətinə nifrəti!
İndi bu “xanımdan” fərqli düşünən dahilərin fikirlərindən bəzilərini xatırlatmaq istəyirəm.
Əmir Teymur: “Ermənilər ən murdar tayfadırlar”.
Çavçavadze: “Onlar (ermənilər) elə tayfadırlar ki, yazığın gəlib verdiyin ərazini illər keçəndən sonra qədim erməni torpağı kimi qələmə verirlər”.
Qriboyedov: “Onların (ermənilər) hiyləgərliyi olduqca iyrənc, alçaqlığı olduqca dözülməz, əclaflığı olduqca təəssüfləndiricidir” (İmperatora məktubdan).
Fransız səyyahı Qraf de Şoyle: “Gəlmə ermənilər yerli əhalinin şirəsini sormağa başladılar. Bununla kifayətlənməyəcək, yerli müsəlman əhalisinin şan-şöhrətini korlamaq siyasəti yeridirdilər ki, gələcəkdə onları qovub torpaqlarına sahib ola bilsinlər”.
Fransız alimi de Ban: “Ermənilər həmişə öz xalqının xilaskarının cəlladı olublar”.
General Mayevski: “Kəndlərə gedən yollara müsəlman kəndlilərinin sürgüyə keçirilmiş meyitləri, kəsilmiş bədən hissələri və dağılıb tökülmüş daxili orqanları səpələnmişdi”.
Sədi Şirazi: “Erməni yer üzünün ilanı, insanlığın düşmənidir”.
A.Puşkin: “Sən nökərsən, sən oğrusan, sən ermənisən”.
Tatsit: “Erməni xalqı istər xasiyyətinə, istərsə də coğrafi vəziyyətinə görə qədimdən ikiüzlü və riyakardır”.
Akad. Marr: “Erməni xalqı kimi erməni dili də hibrid dildir”.
“Qabusnamə”: “Erməni oğru, gözügötürməyən, bir ayağı qaçmaqda olan, riyakar, ürəyixıltlı, vəfasızdır”.
Vilson(ingilis səyyahı): “Ermənilər acgöz və tamahkardır. Onlar istənilən bir cəfəngiyatı böyütmək üzrə abırsız dərəcədə mahirdirlər”.
Adam Mets: “Ermənilər dünyanın ən pis ağdərili nökərləridir. Onlar şərəfsizdirlər. Onlar yalnız qorxu və kötək altında dinc otura bilirlər”.
Və s. , və i.a. Dünya dahilərinin bu idbar toplum haqqında dediklərinin hamısını yazsan, cildlərlə kitab alınar, “hörmətli” “AzərRos” prezidenti! İndi get dostluğunu davam etdir. Fuadı da tutdurub deport etdirirsiniz. Əl-qolunuz açılar, amma unutmayın ki, bu xalq, bu dövlət toparlanıb ayağa qalxanda mənfur düşmənlə bərabər, onların havadarlarını da ayaqları altına alıb dəli inək balasını çığnayan kimi yerlə-yeksan edəcəkdir! Buna şübhən olmasın! Bu xalqın qüruruna toxunmaq olar, amma onu sındırmaq mümkün deyil!
Böyük Füzulinin başlığa çıxardığım misraları bu günümüzlə necə də səsləşir! Başımıza gətirilən bəlalarımızın baiskarı özümüzük.
Əlövsət Ağalarov,
keçmiş millət vəkili, "Azərnəşr"in baş redaktoru
Commentaires